ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΕΣ: ΟΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ

Φιληθήκαμε παθιασμένα. Με τόση λαχτάρα, τόση αγάπη.

Φιληθήκαμε άγρια.

Ανυπόμονα.

Δαγκωνόμασταν.

Γρατζουνιές ανεξίτηλες σου άφηνα στην πλάτη.

Πιπιλιές μου άφηνες στο λαιμό. Σε σημεία φανερά και αφανέρωτα.

Αχόρταγοι ήμασταν.

Τα δώσαμε όλα.

Φιλιόμασταν και κλαίγαμε.

Έκρυβε στενοχώρια το φιλί μας. Έκρυβε παράπονο. Έκρυβε πόνο και πίκρα.

Φανέρωνε το τέλος μας.

Ώρες ατελείωτες φιλιόμασταν.

Εκεί που άρχισαν όλα, εκεί να τελειώσουν. Στο παγκάκι μας.

Δε σε άφηνα. Δε με άφηνες.

Ένιωθα τον πόνο σου. Τη λύπη των ματιών σου. Τη ραγισμένη καρδιά σου.

Με είχες σφίξει στην αγκαλιά σου. Τα χέρια σου, σίδερα φυλακής είχαν γίνει εκείνη την στιγμή.

Την στιγμή του χωρισμού μας.

Ένα κουβάρι γίναμε.

Έκλαιγα στον ώμο σου.

Έκλαιγες στον δικό μου.

Ποιος να παρηγορήσει ποιον;

Είχε έρθει το τέλος. Η ώρα που τα λόγια χάνονται και μια σιωπή αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε και σκεφτόμασταν.

Τόσες αναμνήσεις, τόσες χαρές, τόσες λύπες.

Τόσες στιγμές.

Τόσα χάδια και φιλιά.

Τόσοι τσακωμοί..

Το τελευταίο ήταν που μας δυνάμωνε, μας θύμωνε, μας προσγείωνε και κανένας από τους δυο μας δεν μιλούσε.

Κανένας μας δεν είπε "όχι".

Κανένας μας δεν είπε " έλα να το προσπαθήσουμε ξανά".

Κανένας μας...

Τα είχαμε κάνει όλα αυτά άλλωστε τόσες χιλιάδες φορές.

Άλλη μία θα μας έσωζε;

Ποιον κοροϊδεύουμε, αφού τελείωσε.

Το ξέρω και το ξέρεις.

Κοιταχτήκαμε.

Το επιβεβαιώσαμε.

Να πάλι τα δάκρυα.

Ξέραμε πως δεν το θέλαμε.

Το παλέψαμε.

Το προσπαθήσαμε.

Μα το κουράσαμε.

Κουραστήκαμε.

Αγαπιόμασταν και θέλαμε το καλύτερο ο ένας για τον άλλον. Θέλαμε μια καλύτερη ζωή. Ευτυχισμένη ζωή.

Οι τελευταίες ματιές.

Οι τελευταίες αγκαλιές.

Το τελευταίο άγγιγμα.

Τα τελευταία φιλιά.

Τα τελευταία ανείπωτα λόγια.

Όλα τα δύσκολα για το τέλος..

Είχαμε πει ότι θα ήμασταν δυνατοί. Ότι θα το αντέξουμε. Θέλουμε ο ένας την ευτυχία του άλλου.

Έστω και χώρια.

Έτσι κι έγινε.

Ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Έστριψε σε διαφορετικό στενό. Άλλος δρόμος, άλλη ζωή.

<< Σε αγαπάω πολύ. Θα σε αγαπάω. Να το θυμάσαι αυτό. Ό,τι κι να γίνει. Όποιον κι αν βρω. Εσύ είσαι και θα είσαι αναντικατάστατος. Να το θυμάσαι. Πάντα θα τρέχω για σένα. Θα είμαι δίπλα σου στα δύσκολα. Θα είμαι πλάι σου στα ευχάριστα.

Είτε από κοντά είτε από μακρυά. Η σκέψη και η ανησυχία μου θα είναι πάντα μαζί σου.

Κοίτα να γίνεις ευτυχισμένος.

Κοίτα να είσαι καλά.

Σε αγαπάω ζωή μου..>> του είπε και του έδωσε το πιο δυνατό φιλί του κόσμου. Όλη τους τη ζωή έκρυβε αυτό το φιλί. Τα πάντα ήταν.

Αμείλικτο το αγόρι.

Δακρυσμένο.

Ραγισμένο.

Ταλαιπωρημένα μάτια.

Πονεμένη καρδιά.

<< Ένα σε αγαπάω και θα σε αγαπάω για όλη μου τη ζωή. Ζωή μου..>> μπόρεσε να πει μέσα από τα αναφιλητά του.

Προτού φύγει η ζωή του..

Τσακισμένη.

Δακρυσμένη.

Κομματιασμένη.

Έφυγαν και οι δυο σαν κυνηγημένοι.

Έτρεχαν.

Και η καρδιά τους προσπαθούσε να τους φτάσει μαζεύοντας τα κομμάτια σε ένα δρόμο γεμάτο γυαλιά.