παντου αγαπη

Και τι σκέφτεσαι όταν δεν παίρνεις τίποτα; Μήπως έδωσα πολλά ή μήπως έδωσα λίγα ή ..., ή ... αλήθεια τώρα λες να μην έδωσα τίποτα;

Όχι. Δεν γίνεται. Δεν είμαι έτσι εγώ. Μα δεν μπορεί σου λέω! Εγώ αγαπάω, και όταν αγαπάω δίνω και όχι δανεικά, προσφέρω απλόχερα ό,τι απ' την καρδιά μου πέρασε με κόπο για να εισέλθει.
Ό,τι αγάπησα το δίνω για σένα, και για σένα, και για σένα εκεί που με κοιτάς. Ναι σε 'σένα μιλώ, ξέρω πως οι σκέψεις μου με ακούνε και με καταλαβαίνουν, ξέρω πως ο άνεμος δεν θα φυσήξει και θα τις πάρει μακρυά. Τόσο καιρό άλλωστε με ακολουθείτε, γιατί να φύγετε τώρα; Βασικά, γιατί μέχρι τώρα δεν έχετε ήδη φύγει; Ίσως σας χρειάζομαι γιατί είμαι άνθρωπος και μου χρειάζεται χρόνος για να κατανοήσω τους ανθρώπους γύρω μου.
 Αλήθεια έχω ανθρώπους γύρω μου που με αγαπούν; Μπορώ να πάρω τον/την φίλο/η μου τηλέφωνο και να έρθει αμέσως;

Εκεί λοιπόν που αγγίζεις το όριο της τρέλας για διάφορα και πολύπλοκα - σύνθετα -χρονοβόρα ερωτήματα...

Πάρε ένα ποτήρι. Στη συνέχεια, γέμισέ το με το αγαπημένο σου ρόφημα / ποτό ό,τι είναι (κατά προτίμηση ρόφημα, δεν πάμε να γίνουμε κομμάτια ή να μας παρασύρει το άγνωστο) και βάλε μουσική. Οι νότες, οι μελωδίες, ο ήχος από το τραγούδι σου σε ταξιδεύει όχι απλώς σε παρασύρει, αλλά σε προσγειώνει και με σύντομα λόγια: Μέσα από ένα άκουσμα μιας γλυκιάς μελωδίας ανακαλύπτεις όλες τις απαντήσεις, όλα τα σημαντικά και αληθινά, ό,τι πραγματικό υπάρχει στη ζωή.

Άκου τι λέει το τραγούδι "Χαμογέλα λίγη τρέλα θέλει η ζωή" όσο παιδικό - εφηβικό - νεανικό κι αν είναι, άλλο τόσο είναι για τους ανθρώπους γραμμένο ανεξαιρέτως ηλικίας.

Πονάς; Λυπάσαι; Κλαις και οδύρεσαι; Χαμογελάς και πετάς; Όπως κι αν είσαι μην ξεχνάς πως ένα φιλαράκι θα το 'χεις αγκαλιά! Ακόμα και εμένα, κι ας είμαι άγνωστος, θα 'μαι εκεί γιατί είμαι ανθρώπινος. Ακόμα κι αυτόν που έχεις ξεχάσει σε ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες ή στην τελευταία επαφή του τηλεφώνου σου, θα χαρεί όχι μόνο να ακούσει αλλά και να δει ένα πρόσωπο από το παρελθόν γιατί μπορεί να γίνει το παρόν ή το μέλλον του.
Μη διαγράφεις και μη διαγράφεσαι από άτομα που αγαπάς, που θες να τα 'χεις στην ακόλουθη πορεία της ζωής σου. Η συνηθισμένη φράση "έχω δουλειά, θα σε πάρω εγώ αργότερα" ξέρεις και 'συ φίλε μου ότι αυτό το "αργότερα" σημαίνει ΠΟΤΕ. Ξέρεις πως η ζωή είναι απρόβλεπτη, πως ο χρόνος είναι απροσδιόριστος και χάνεται τόσο εύκολα μα όταν έχεις παρέα έχεις και κέρδος έχεις και χρόνο και χώρο για αυτούς.

Ξύπνησα λοιπόν το επόμενο πρωί, άνοιξα τα παράθυρα και έβαλα μουσική, έφτιαξα το καφεδάκι μου και ύστερα κοίταξα έξω. Αχ! Τι ωραίος καιρός, σκεφτόμουν! Είπα σε αγαπάω στον γείτονά μου. Έπειτα μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Άρχισα να παίρνω κάθε φίλο/η μου τηλέφωνο και να τους λέω ότι τους αγαπάω πολύ, άνοιξα την ατζέντα μου και έκανα το ίδιο. Οι απαντήσεις που πήρα;
- "Ποιος είναι;", - "Καλά που με θυμήθηκες εσύ;", - "Ωχ, δεν ήξερα ότι σε είχα ως επαφή", - "Χαθήκαμε ρε φίλε", - "Καλά μαλάκα είσαι τρελός εσύ" και η καλύτερη μου, - "Συγγνώμη ρε φίλε δεν μπορώ τώρα έχω δουλειά, θα σε πάρω εγώ μετά οκ;".

Ξέρετε όμως που είναι το παράξενο; Ότι δεν ζήταγα απάντηση και όσες λάμβανα μου ήταν αδιάφορες, δεν με ένοιαζαν, δεν μετρήθηκαν. Εγώ αισθανόμουν τόσο όμορφα με αυτή την πράξη μου, έκανα αυτό που ποτέ δεν είχα τα κότσια να πράξω. Αυτό που κάποτε θεωρούσα ντροπιαστικό και αδύνατο, δηλαδή να πάρω τηλέφωνο και να φωνάξω ένα συναίσθημα, να εκδηλώσω δυνατά ένα μεγάλο ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ. Για πότε έφυγαν οι τρελές μου σκέψεις δεν το κατάλαβα, ήξερα πως αισθανόμουν τώρα και πως δεν είμαι μόνος μου, οι άλλοι είναι που δεν εκφράζονται.

Δεν με νοιάζει πλέον να παίρνω, παρά να προσφέρω. Δεν με νοιάζει πλέον να με αγαπάει όλος κόσμος αλλά να αγαπάω εγώ ολόψυχα, γιατί ξέρω πως έτσι ΖΩ... αληθινά!