6 Δεκεμβριου: ενας θανατος εναντι πολλων

Βράδυ Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου 2008 στο κέντρο της Αθήνας, ο νεαρός δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός μετά από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Ένα βράδυ ταραχών με ένα ακαριαίο θάνατο.
Άδικος θάνατος.
Ένα αδικοχαμένο παιδί.
Χιλιάδες άνθρωποι θρήνησαν.
Χιλιάδες άνθρωποι αντέδρασαν.
Έγιναν και γίνονται πορείες διαμαρτυρίας. Πραγματοποιούνται βανδαλισμοί σε δημόσιους χώρους. Καταστήματα και εταιρείες κλείνουν. Στα σχολεία, οι μαθητές κινητοποιούνται μέσα από τις καταλήψεις τους. Το ίδιο ισχύει και για τους φοιτητές στα Πανεπιστήμια.
Και είμαι εγώ εδώ να αναρωτιέμαι:
<<Γιατί γίνονται όλα αυτά;
Γιατί έπειτα από εννέα ολόκληρα χρόνια  αυτή η μέρα επαναλαμβάνεται; 
Αυτό το άσχημο <<όνειρο>> να ζωντανεύει την ίδια μέρα επί κάθε χρόνο με τον ίδιο χείριστο τρόπο;>>

Δεν έκανα διαδήλωση για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, δεν περπάτησα στο κέντρο της Αθήνας με πανό στα χέρια, δε κατέστρεψα κανένα κατάστημα, κανέναν δημόσιο χώρο. Μία απλή συμμετέχουσα ήμουν στην κατάληψη του σχολείου μου.
Θρήνησα όμως, μέσα μου.
Απόρησα με την επιπόλαιη σκέψη του αστυνομικού.
Θύμωσα.
Νευρίασα.
Αγανάκτησα για τα συνεχόμενα δυσάρεστα θανατικά γεγονότα που έρχονται κάθε μέρα ανελλιπώς στο φως.
Έκανα πολλές σκέψεις.
Ένιωσα την ανάγκη να εμπλακώ σε πορεία.
Αλλά δεν το έκανα..
Γιατί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο τον τίμησα μ' ένα βαθύ εσωτερικό πόνο.
Αναστοχάστηκα.
Είδα αλλιώς τη ζωή.
Αλλιώς τους ανθρώπους.
Αναθεώρησα και πιστεύω, ότι έτσι τον σεβάστηκα.

Αυτό με κάνει λιγότερο θρηνούσα απ' όλους εσάς που κάθε χρόνο την ίδια μέρα χαλάτε τον κόσμο; 

Μία δολοφονία έναντι πορείες παράλληλα με επιθέσεις διαφόρων επιθετικών ομάδων οι οποίες εκδηλώνουν βία με αυξανόμενη ένταση. Καταστροφές σε πολυκαταστήματα, μαγαζιά, αυτοκίνητα και τράπεζες. Μπογιές με υβριστικά μηνύματα -στην κληρονομιά μας- στα αγάλματα του Αδαμάντιου Κοραή και του Ιωάννη Καποδίστρια. Βανδαλισμός στον ιστορικό χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μια εικόνα χάους.
Συνεχείς καταλήψεις σε σχολεία για ένα τραγικό συμβάν.
Πόσοι από εσάς τους μαθητές συναισθάνονται αυτό τον πόνο;
Πόσοι το κάνετε μόνο για το παιδί το οποίο άδικα χάθηκε και πόσοι για να χάσετε απλά μάθημα;

Ξέρετε όμως, ποιο είναι το οξύμωρο κομμάτι σε όλο αυτό;
Ότι εσείς οι οποίοι μ' αυτές τις πράξεις πενθείτε και αντιδράτε σε μία απάνθρωπη και άδικη πράξη ταυτόχρονα προκαλείτε απάνθρωπες και άδικες πράξεις.
Επιθέσεις με πέτρες, ξύλα, φρούτα και βόμβες μολότοφ δέχονται όλα τα τοπικά αστυνομικά τμήματα της χώρας. Παράλληλα τα δέχονται και οι άνθρωποι οι οποίοι κινούνται εκεί γύρω, οι οποίοι μένουν δίπλα, οι οποίοι ζουν όπου εσείς καταστρέφετε. Οι δικές σας αυτές πράξεις μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο άδικα στο θάνατο.

Σε τι διαφέρετε λοιπόν από τον αστυνομικό;

Επιπόλαιη σκέψη έκανε - οργανωμένες διαδηλώσεις, πορείες και βανδαλισμούς πραγματοποιείτε εσείς.
Γιατί φταίχτες έγιναν όλοι οι αστυνομικοί, όλοι οι άνθρωποι;
Γιατί όλοι πληρώνουν γι' αυτό το τραγικό συμβάν;
Καταστρέφονται οι πηγές εισοδημάτων από έναν άνθρωπο, μια οικογένεια.
Και ερωτώ: Ποιος θα τους ζήσεις αυτούς μετά; 
Εσείς;
Τραυματίζονται τόσοι άνθρωποι τυχαίοι από τα δικά σας χέρια.
Ποιος είπε ότι αυτός ο τραυματισμός δε μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο;

Ποιος είσαι εσύ που έχεις πάρει το νόμο στα χέρια σου και αφαιρείς ζωές;

Όλο αυτό πρέπει να σταματήσει. Ένας θάνατος έναντι χιλιάδων άλλων.
Κάθε μέρα χάνεται και από ένας συνάνθρωπός μας.
Κάθε μέρα γίνονται χιλιάδες αδικίες.
Κάθε μέρα η χώρα οδεύει προς το τέλος της.
Γιατί γίνεσαι αρωγός προς την καταστροφή της αντί να είσαι δίπλα της για να την σηκώνεις;
Ο κόσμος φοβάται, λυγίζει, χάνεται, κλείνεται στο σπίτι κι αν δε μπορεί ζει μια καταστροφή.
Αυτό θέλεις;

Υ.Γ. Αυτή ήταν η δική μου γνώμη.
       Μπορεί χιλιάδες να διαφωνήσουν ή κανένας να μη συμφωνήσει.
       Θα είμαι μία έναντι πολλών.
       Αυτό που πιστεύω όμως, δε θα αλλάξει.