Που εισαι ρε κολλητε;

Πώς μπορείς να αρνηθείς ότι κάποτε ήμασταν φίλοι;
Πώς μπορείς να ξεχάσεις τις στιγμές και τις τρέλες μας;
Ήταν απλά τόσο εύκολο ή εγώ δυσκολεύομαι;

Έχουμε ζήσει τόσα πολλά ρε γαμώτο. 
Σου έχω εκμηστηρευτεί  τα πάντα. 
Σου έχω πει τα εσώψυχά μου. 
Όσα δε τολμούσα να αφηγηθώ. Όσες πράξεις μετάνιωσα και ντρεπόμουν για αυτές.
Ξεγύμνωσα τον εαυτό μου για σένα. 
Τώρα έμεινα μόνο με τον εαυτό μου.
Χωρίς κρυφά μυστικά. 
Χωρίς κρυφές εξομολογήσεις. 
Χωρίς τίποτα για μένα. 
Ήσουν ο καλύτερός μου φίλος μα πρώτα ο αδερφός μου. Θυμάμαι τα γέλια μας, τα πειράγματα που κάναμε στα κορίτσια, τις φάρσες στους δασκάλους...
Θυμάμαι τα ανέκδοτα που μου έλεγες. Ήταν πραγματικά τόσο κρύα. Σε κορόιδευα συνέχεια γι' αυτά. Μα εσύ ποτέ δε θίχτηκες. Κάθε μέρα μου έλεγες κι από ένα. Σε κοίταζα και δε γέλαγα. Εσύ όμως έπεφτες κάτω από τα γέλια. Και μετά εγώ γελούσα μαζί σου. Γελούσαμε δυνατά όπου και να ήμασταν, γιατί οι συναντήσεις μας ήταν πάντα ευχάριστες. Και έτσι απλά τα κρύα ανέκδοτα είχαν γίνει η καθημερινή αγαπημένη μας συνήθεια.
Έχω μέρες να ακούσω ένα απ' αυτά. 
Μέρες να σε κοροϊδέψω. 
Μήνες να σε δω και να σε ακούσω.
Εμείς μοιραζόμασταν τα πάντα. Δίναμε δανεικά και αγύριστα.
Μωρά μαζί.
Παιδιά μαζί.
Έφηβοι μαζί.
Σε όλα τα παιδικά και σχολικά μου χρόνια είσαι εσύ. Στήλη άλατος για 'μένα. Πανταχού παρών. Με προστάτευες από τους μάγκες του σχολείου. Από τους εφιάλτες των παιδικών μου χρόνων. Με υποστήριζες μπροστά σε όλους. Με ενθάρρυνες και με χειροκροτούσες ακόμη και στα λάθη μου. Στους έπαινους και στα βραβεία είχες απαιτήσει από τους υπεύθυνους να βρίσκεσαι στις πρώτες θέσεις. 
Μεγαλώσαμε όμως.
Μεγάλωσε και η απόσταση μεταξύ μας.
Αθήνα εγώ. Λονδίνο εσύ.
Νέος τόπος. Νέα χώρα.
Νέα ζωή.
Νέες παρέες.
Νέος κολλητός.
Στην αρχή μιλούσαμε καθημερινά με κάθε ηλεκτρονικό μέσο. Βάζαμε κάμερα για να κοροϊδεύουμε ο ένας τα μούτρα του άλλου. Βλέπαμε τις αλλαγές πάνω μας...
Στην αρχή μιλούσαμε κάθε μέρα. Σιγά-σιγά οι μέρες μειώνονταν ώσπου έφτασε στην μία.
Τώρα καμία.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν ξέρω πως.
Ίσως και να ξέρω μέσα μου.
Σίγουρα δεν σε κατηγορώ.
Αλλά...  
Δεν έρχεσαι πια στην Ελλάδα, ρε φίλε. Γιατί;
Σπάνια μόνο σε κάποιες γιορτές.
Δε βλεπόμαστε.
Να ξέρεις σε σκέφτομαι κάθε μέρα.
Θυμάμαι τα πάντα. Και θα συνεχίσω να το κάνω.
Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσες μαζί και έζησες την μισή σου ζωή, δεν ξεχνιούνται.

Υ.Γ. Να ξέρεις θα περιμένω να ακούσω ξανά ένα από τα κρύα αλλά αγαπημένα μου ανέκδοτα!