ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ

Ξυπνάω και αναρωτιέμαι πολλές φορές..
Πόσα παιδιά ορφανά, μόνα και αβοήθητα υπάρχουν στους δρόμους;
Πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει τον δρόμο σπίτι τους;

Στους 1.000 δρόμους οι 700 είναι γεμάτοι από άστεγους. Αυτοί προσπαθούν να προσαρμοστούν σε μία ζωή απροσάρμοστη. Είναι εκείνοι που αλλάζουν "σπίτι" κάθε μέρα. Είναι αναγκαίο να το κάνουν, να "βολευτούν" σε μία άλλη γωνία πιθανόν με περισσότερα κτίρια, περισσότερους ανθρώπους γύρω για να πάρουν ένα ευρώ παραπάνω. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι θα ρίξουν τον εαυτό τους χαμηλά- πολύ χαμηλά. Θα πετάξουν από πάνω τους κάθε ίχνος εγωισμού. Η αξιοπρέπεια τους δε θα χαθεί, αλλά θα ισοπεδωθεί.
Θα τους βρεις παντού, σε κάθε γωνιά, οποιασδήποτε περιοχής, με ένα χεράκι απλωμένο και μια χούφτα ανοιχτή. Άλλοι μένουν απλά έτσι, σιωπηλοί. Άλλοι θα σε κοιτάξουν στα μάτια και με την ευγένειά τους θα σου πουν την αλήθεια τους: " Σας παρακαλώ, μήπως έχετε ένα ευρώ για να φάω;"
Δε θα πω τι κάνουμε εμείς. Πως αντιδράμε και ποια είναι η στάση μας. Μόνο για εκείνους θα σας μιλήσω σήμερα.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν χάσει πολλά για να είναι σ' αυτή τη θέση, ίσως μία παντοτινή θέση. Ίσως έφταιξαν για να είναι εκεί που είναι ίσως και όχι. Ίσως να μην είναι όλοι έτσι όπως τους περιγράφω. ίσως να είναι οι μισοί, ίσως κανένας. Ίσως και όλοι. Ίσως όμως φτάσουμε κι εμείς σ' αυτή τη θέση. Μπορεί και όχι. 
Εύχομαι, όχι.

Ποιος ξέρει βέβαια, αν φτάναμε εκεί πόσο θα αλλάζαμε, πόσο θα μας άλλαζε αυτή η κατάσταση.

Αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν κάθε μέρα για τον εαυτό τους. Για να μείνουν ίδιοι. Όσο γίνεται να μείνεις ίδιος και ταυτόχρονα να ζητάς ένα ευρώ. Λίγο οξύμωρο ίσως είναι αυτό. Παλεύουν για να διατηρήσουν την άρτια προσωπικότητά τους. Παλεύουν για κάτι που έχτιζαν για χρόνια. Παλεύουν με ό,τι έχουν. Παλεύουν για να ζήσουν. Ίσως παλεύουν για μία ολόκληρη οικογένεια. Μάχονται για να μείνουν αυτό που ήταν πριν φτάσουν στην φτώχεια. Αλλά δε θα παλέψουν για την εικόνα τους. Στην αρχή ναι, αλλά μετά δε θα φοβηθούν να τσαλακωθούν. Θα τσαλακωθούν όσο ποτέ άλλοτε δεν είχαν φανταστεί. Είναι σημαντική η ζωή για αυτούς τους ανθρώπους. Είναι επιτακτικό. Είναι πόλεμος για αυτούς. Πολεμάνε κάθε μέρα κορμιά άοπλα, αβοήθητα σε ζέστη και κρύο, σε ήλιο και βροχή, σε μπόρες και σε καταιγίδες. Πολεμούν σε κάθε περίσταση. Πολεμούν σε όποιο δρόμο και να βρίσκονται. Για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Πολεμούν χωρίς ασπίδα και δε τα παρατάνε. Δε σηκώνουν άσπρη σημαία. Προτιμούν τη ζωή από το θάνατο.
 Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους αποκαλώ Ήρωες.
Αυτούς τους ανθρώπους τους θαυμάζω.
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι υπερήφανοι για την τόλμη, την ανδρεία και την μαχητικότητά τους.
Και εμείς..
Εμείς οφείλουμε να είμαστε όσο γίνεται δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Όπως μπορούμε. Γιατί και εμείς είμαστε άνθρωποι.
Ας μην ξεχνάμε ότι: τίποτα δεν έρχεται πάντα όπως το περιμένουμε.