ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΛΟΥΝ

Άκουσα την φωνή σου σήμερα και τα μάτια μου έγιναν θλιμμένα...

Δάκρυσαν μπροστά στο άκουσμα της γλυκιάς φωνής σου.

Μια νοσταλγία φάνηκε να τρεμοπαίζει καθώς ανοιγόκλεινα τα βλέφαρά μου.

Μια ανάμνηση είχες γίνει και τώρα είναι σαν να σε έχω εδώ μπροστά μου.

Μια αφίσα αγαπημένη δίπλα στο κρεβάτι που ξενυχτούσα και σπάραζε η καρδιά μου για σένα.

Σαν σκιά είχες εμφανιστεί και είχες πάρει το ρόλο σου στις σκέψεις μου. 

Δεν σε κατηγορούσα για τίποτα, μόνο σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά έγιναν τα πράγματα από ένα σημείο και μετά. Έδινα εξηγήσεις στις πράξεις σου, αιτίες για την συμπεριφορά σου και λόγους για την κατάληξη αυτή. 

Άρχισες να με πολεμάς. Ξανά.

Έδινες τις δικές σου εξηγήσεις, τις δικές σου αιτίες και τους δικούς σου λόγους. Πάλι ο καθένας τα δικά του...

Πάλι χάσμα μεταξύ μας..

Ήρθες χωρίς να σε φωνάξω.

Σε άκουσα δίχως να το θέλω.

Γιατί θες πάντα να επιβάλλεις το δικό σου, να γίνεται το δικό σου και να περνάει ο εγωισμός σου; 

Μάθε πως πάντα για κάθε θέμα θα υπάρχουν δύο πλευρές. 

Κάποιος θα έχει καλύτερα επιχειρήματα.

Κάποιος θα είναι πιο σίγουρος για τον εαυτό του και για τα λόγια τα δικά του.

Εκεί είναι που πρέπει να υποχωρήσεις. 

Εκεί είναι που πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να κάνουμε δύο βήματα μπροστά ως σχέση. Οι δυσκολίες είναι για να ξεπερνιούνται όχι για να ξεχνιούνται.

Τι έγινε και άλλαξε; 

Τι έγινε και χάλασε;

Κάποιος, κάτι, κάπως έφταιξε...

Ίσως και οι δύο.

Ίσως απλά να ήταν μια αγάπη όχι τόσο δυνατή όσο πιστεύαμε...