σημαδεμενο σωμα

 

Και πώς ζητάς να γυρίσω, όταν όλα έχουν τελειώσει;
Πως ζητάς να ξεχάσω, αφού όλα τα σημάδια είναι πάνω μου;

Κοίτα με.Τόλμα επιτέλους να με κοιτάξεις με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Βλέπεις κάτι από τον παλιό μου εαυτό;
Βλέπεις ομορφιά σε μένα;
Κοίτα με καλά.
Δες όλα τα σημάδια που μου άφησες. Όλο τον πόνο που έχει σχηματιστεί πάνω στο σώμα μου.
Δες ρε. Μπορείς να τα μετρήσεις όλα αυτά, που μου προκάλεσες;
Όχι. Γιατί είναι χιλιάδες. Γιατί είναι τόσα που έφυγαν και τόσα που θα μου δημιουργήσεις στην συνέχεια.

Όποτε τολμούσα να πω όχι, είχες τον δικό σου σκληρό τρόπο να με κάνεις να πω ναι.
Σε θέλω με σκυμμένο κεφάλι και έτοιμη για όλα, μου είχες πει μια φορά. Μία και αξέχαστη.
Και εγώ έκλαιγα και σε παρακαλούσα.
Μα εσύ αφέντης...
Κύριος του σπιτιού με ένα πούρο στο ένα χέρι και ένα μαστίγιο στο άλλο. Τα αγαπημένα σου υλικά αντικείμενα. Με αυτά ένιωθες Θεός, έλεγες ξανά και ξανά. Και το πίστευες.
''Ότι θέλω θα κάνεις, ακούς;'', είχες πει ένα βράδυ, ενώ σερνόμουν μέσα στα αίματα.
Με κοίταζες και δεν έκανες τίποτα.
Απλά καμάρωνες.
Ήσουν περήφανος για αυτό που έκανες.
Φαινόταν στο ανάστημά σου. στα άγρια μάτια σου. Σπίθες τρόμου πετούσαν και έκαιγαν όλο το κορμί μου.
Χαιρόσουν με τον πόνο των άλλων. Ειδικά, όταν αυτός ο πόνος είχε προκληθεί από εσένα.
Το έβρισκες παιχνίδι.
Μόνο που αυτό λέγεται σαδισμός.
Και εσύ είσαι. Ένας ανάλγητος, ανελέητος, σκληρός σαδιστής.

Μάθε όμως, κι αυτό.
Δε νιώθω πλέον.
Όσο κι αν χτυπάς, εγώ συνήθισα. Δεν έχω άλλα δάκρυα, δεν έχω άλλες άμυνες. Εξαντλήθηκε ο οργανισμός μου.Έχω στερέψει ολόκληρη από τα πάντα. Μου έχεις ρουφήξει τη ζωή.
Ποια ζωή δηλαδή...
Ενέδωσα στη μοίρα μου και πλέον παρακαλάω τον Θεό να με πάρει μακρυά.
Να ηρεμήσει για λίγο η βασανισμένη και ταλαιπωρημένη μου ψυχή.
Να φύγω.
Μακρυά σου όλα θα είναι σίγουρα, ανώδυνα...