οι "αληθινοι" μου φιλοι

Συνομιλία μαμάς και υιού
-Μαμά, έξω υπάρχουν παιδάκια;
-Ναι αγάπη μου. Έχουν βγει όλοι οι φίλοι σου έξω και παίζουν.
-Δεν είναι φίλοι μου, μαμά.
-Αγοράκι μου, τι λες; Εκεί είναι ο Γιαννάκης, ο Νικολάκης... Α, να και ο κολλητός σου ο Παύλος.
-Δεν έχω πια φίλους, ούτε κολλητό.
-Παιδάκι μου τι λες, τι έγινε;
-Μαμά, όλοι οι άνθρωποι σήμερα ζουν με συμφέρον. Σε θέλουν φίλο για να κερδίσουν αντάλλαγμα.
-Παιδάκι μου, με τον Παύλο είστε κολλητοί από παιδιά και με τους υπόλοιπους τόσα χρόνια φίλοι. Μια χαρά τα πηγαίνατε.
-Όλοι ήθελαν και κάτι από μένα, μαμά. Κι όταν εγώ ήθελα ή είχα κάτι, όλοι γύριζαν τις πλάτες τους και έκαναν πως δεν άκουγαν, πως δεν είδαν. Όταν ήθελα βοήθεια, δεν ήταν κανείς εδώ για μένα. Κανείς τους. Όλοι με πρόδωσαν μαμά.
-Αυτά που λες είναι πολύ σοβαρά παιδί μου, πως μπορείς να τα αποδείξεις;
-Το είδα μαμά, το είδα στην ψυχή τους. Δεν είναι αθώα και παιδική. Είναι σκοτεινή και άδεια. Δεν τους θέλω μαμά, με πόνεσαν και με πονάνε ακόμα. Αλλά ακόμα τους αγαπάω μαμά και τους αγαπάω πολύ, αλλά δε γίνεται να έχω φίλους οι οποίοι με εκμεταλλεύονται, που να με θέλουν μόνο όταν έχουν να πάρουν κάτι από μένα. Θέλω φίλους οι οποίοι να με στηρίζουν, να βλέπω στα μάτια τους ότι με αγαπάνε, να το βλέπω και να το αισθάνομαι. Να θέλουν να παίρνουν αλλά και να δίνουν. Να είναι αληθινοί φίλοι μαμά. Πώς θα ξέρω ότι κάποιος είναι αληθινός, μαμάκα μου;
-Θα κοιτάξεις την ψυχή τους παιδί μου. Η καθαρή κι αγνή ψυχή καθρεφτίζει την αλήθεια!