Bye Loneliness

Ξενύχτησα κι απόψε.

Ήθελα μία συντροφιά.

Μία παρουσία ανθρώπου.

Ενός φίλου, μίας φίλης, ενός έρωτα, μίας αγάπης.

Ήθελα ένα στήριγμα. Ένα χάδι. Μία αγκαλιά.

Κάποιον να μου σκουπίσει τα δάκρυα. Να κλαίω στον ώμο του. Να πονάω από τα αναφιλητά αλλά να ξέρω ότι έχω κάποιον δίπλα μου. Έστω κι έναν γνωστό-άγνωστο.

Πονάει η μοναξιά κι απόψε αισθάνομαι εντελώς μόνη μου.

Και είμαι.

Μέρες τώρα.

Πάνε εβδομάδες που έχω να χαρώ.

Να γελάσει το χειλάκι μου.

Με παρατηρώ και το πρόσωπό μου έχει γίνει σκοτεινό και άδειο από χαρούμενα συναισθήματα.

Θα σε καληνυχτίσω όμως τώρα.

Με πόνεσες αρκετά σήμερα. Χθες έφυγες νωρίς . Σήμερα έχεις διάθεση να κάτσεις περισσότερη ώρα. Όμως εγώ δεν αντέχω. Θα τα πούμε πάλι αύριο. Την ίδια ώρα, αλλά δεν θα σε αφήσω να κάτσεις πολύ. Ίσα-ίσα λίγα λεπτά.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί σ' αποδέχτηκα, σ' έκανα κομμάτι της μέρας μου-καθημερινότητάς μου, της ζωής μου. Γιατί σ'αγάπησα. Αλλά είσαι τοξική αγάπη εσύ , είσαι από τις αγάπες οι οποίες πρέπει να υπάρχουν αλλά να κρατούν λίγο. Τόσο όσο χρειάζεται για να ηρεμήσει ο νους, το σώμα, η καρδιά και η ψυχή. Να αποσυμπιεστεί ο οργανισμός, να πάρει μία ανάπαυλα από την φουρτούνα της ζωής και να γεμίσει δυνάμεις για τα ερχόμενα, τα ευχάριστα αλλά και τα δυσάρεστα. Τις χαρές και τις λύπες. Γιατί έτσι είναι η ζωή μωρό μου .

Αντίο μοναξιά.

Αυτή τη φορά θα 'ρθεις όταν εγώ σε καλέσω. Τέλος τα αυτοπροσκαλέσματα. Εγώ είμαι η κυρία του εαυτού μου..

Σε φιλώ και προς το παρόν σ' αποχαιρετώ.