το μαγεμενο κουτι

Μια νηνεμία μες τη θάλασσα, τα κύματα ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο, φουρτούνες και ανεμοστρόβιλους και ο ουρανός είχε ήλιο. Ήταν πραγματικά καταγάλανος με περιστέρια να "χορεύουν" ζωηρά. Τι παράξενο φαινόμενο σαν όνειρο έμοιαζε. Πάγωσα και συνήλθα. Κοιμόμουν. Ονειρευόμουν. Μα καλά, έλεγα, χαζή είμαι; Αυτά συμβαίνουν μόνο σε όνειρα και παραμύθια.

Όλη τη μέρα σκεφτόμουν το όνειρο, ξανά και ξανά το μυαλό μου γύριζε πίσω από τη λέξη "παραμύθι". Μια στιγμή με 'πιασα να σκέφτομαι και τα παλιά, τα ξεχασμένα, τις περασμένες μνήμες που έχουν κρυφτεί στο πίσω μέρος του μυαλού, είτε γιατί ήθελα εγώ είτε γιατί στ' αλήθεια τα είχα ξεχάσει. Μετέπειτα αναλογίστηκα τη ζωή μου... το παρόν που ζω και κοίταξα έξω: χμμμ! είχε μια φωτεινή μέρα. Κι όλα ξαφνικά συνδέθηκαν μεταξύ τους.

Όνειρο - παρελθόν - παρόν έγιναν ένα. Και τα είχα κρύψει όχι μόνο στο μυαλό μου αλλά στο κουτί των αναμνήσεων ή όπως το αποκαλώ εγώ "το μαγεμένο κουτί". Ήταν πραγματικά μαγεμένο καθώς εκεί βρίσκονταν αποσπάσματα της ζωής μου, τα οποία την έκαναν τόσο ξεχωριστή, τα οποία έκαναν εμένα όπως είμαι σήμερα. Αποφάσισα να το ανοίξω. Ω Θεέ μου! Στιγμές, αντικείμενα ξεθωριασμένα, όνειρα ξεχασμένα και φρούδες ελπίδες, ήταν όλα εκεί. Μα καλά πότε τα έζησα όλα αυτά εγώ; Ξαφνικά μ' έπιασε μια τρέλα. Τα έβγαλα όλα έξω, τα κοίταζα σαστισμένα, ένιωθα να βλέπω τη ζωή μου σε γρήγορη ταινία σα μια άγνωστη ταινία.
Είχε μέσα τα ημερολόγια με σελίδες γεμάτα μυστικά, χαρές και δάκρυα κλάματος, τον "πρώτο και αξέχαστο έρωτα", τα δώρα από πρώην, κάποια έμοιαζαν τόσο ανόητα που στ' αλήθεια γέλαγα για λεπτά, με τις παιδικές κάρτες για τα "Χρόνια Πολλά". Ύστερα το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία. Ήταν η παρέα μου στο Λύκειο, ήταν τα δώρα, οι τρέλες και οι στιγμές μας αλλά δεν παύει να ήταν μια ξεθωριασμένη ανάμνηση. Έκλαψα... λύγισα και αναρωτήθηκα: "Γιατί;". Τα μάτια μου μετά κοίταζαν τον εαυτό μου πως κάθε τάξη που πέρναγε εγώ μεγάλωνα, άλλαζα και έφτασα εδώ να γράφω για κάτι πεπερασμένο.
Τα έβαλα ξανά όλα μέσα κοιτάζοντας κλεφτά σε ό,τι το μάτι μου δεν είχε δει και σ' ό,τι η καρδιά μου ήθελε να ξαναδεί. Συνειδητοποίησα αυτό που είμαι και κατάλαβα ότι τα πολύτιμα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα και σίγουρα δεν βρίσκονται μέσα σε ένα κουτί...

Η ταραχή στη θάλασσα, η γεμάτη τρέλα των κυμάτων συμβόλιζαν το παρελθόν μου. Η λιακάδα του ουρανού είναι το παρόν μου. Και όλα μαζί αποτελούν την παραμυθένια ζωή μου η οποία βρίσκεται έξω και όχι σε ένα αντικείμενο ξεχασμένο μέσα στην σκόνη, παρατημένο. Χάρηκα που θυμήθηκα αλλά στην πραγματικότητα δεν είχα ξεχάσει... Ήθελα απλά να τα αφήσω εκεί που όλα θα τελείωναν με ένα

 "Ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα"..