broke up? think positive !

<< Φοβάμαι πως ακόμα ΔΕΝ σε αγαπάω >>

Ναι! Αυτό που διάβασες. Δεν σε αγαπάω. Όχι πια. Δεν κουβαλάω μέσα μου ακόμα ούτε μία στάλα αγάπης για εσένα. Δεν το περίμενες, ε; Κοίτα να δεις! Ούτε 'γω.  Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Τόσο γρήγορα. Τόσο αστραπιαία. Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν ξύπνησα μία μέρα και μου πέρασες. Ξύπνησα χιλιάδες μέρες χάλια. Κοιμόμουν με δάκρυα- ξυπνούσα με δάκρυα. Όλη μου η μέρα ένας δακρυσμένος ουρανός. Όλο μου το δωμάτιο, μία πλημμύρα δακρύων.
Όπως κατάλαβες , έκλαιγα ασταμάτητα . Δίχως αναστολές και τύψεις. Ενώ έπρεπε να είχα τύψεις. Τύψεις για 'μένα, για τον εαυτό μου και την αξιοπρέπειά μου. Αλλά ποιος έρωτας και χωρισμός υπολογίζει την αξιοπρέπεια; Όχι, πείτε μου αν έρωτας-χωρισμός-αξιοπρέπεια μπορούν να συνυπάρξουν.
Δεν έβγαινα, που λες, ένα κουβάρι να παίξεις μαζί του ήμουν. Καθόμουν σε μία γωνιά του σπιτιού μου. Εκεί με έβρισκαν οι μέρες, εκεί και οι νύχτες μου. Τα μάτια μου είχαν βαρύνει. Το ίδιο και το σώμα μου. Εξίσου και η καρδιά μου. Για το πρώτο, έφταιγαν οι μαύροι κύκλοι και τα δάκρυα. Για το δεύτερο, η σάπια διατροφή μου. Για το τρίτο, ΕΣΥ. Για όλα μαζί, επίσης, ΕΣΥ.
Δεν ξημέρωνε στην μικρή μου γωνίτσα, στο μικρό μου σπιτάκι. Σ' ένα τυφλό σκοτάδι ζούσα, σε μαύρα χάλια θα μ' έβρισκες όλες τις ώρες-όλες τις στιγμές. Είχα κλείσει καλά όλα τα παντζούρια, η ανόητη. Είχα αποσυνδέσει και είχα αποσυνδεθεί όλες κι απ' όλες τις συσκευές. Είχα γίνει ένα με τον εαυτό μου και φυσικά με το πάτωμα.
Αλλά ξέρεις, αυτό μου έκανε καλό. Είχα για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο απεριόριστο χρόνο με τον εαυτό μου. Μιλήσαμε πολύ. Κατάλαβα πόσο πονούσε. Εδώ όμως είναι και το ζουμί. Από ένα διάστημα και μετά σταμάτησε να πονάει για 'σένα. Πονούσε για τον ίδιο του τον εαυτό. Για την κατάντια του. Γιατί αλήθεια είχε πάρει την κατηφόρα.

ΕΦΤΑΙΓΑ. ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ. ΞΥΠΝΗΣΑ.

Όντως, μία μέρα ξύπνησα και μου είχες περάσει. Είχε περάσει ο πόνος μου για 'σένα. Ξέρεις γιατί; Γιατί χάνοντας εμένα, μίσησα εσένα. Σε μίσησα για την κάτω βόλτα της ζωής μου. Γι' αυτήν όπου εσύ με οδήγησες. Μίσησα τον άνθρωπο που κάποτε αγαπούσα παράφορα, λάτρευα, τρελαινόμουν γι' αυτόν. Τον είχα Θεό, κορώνα στο κεφάλι μου, προστάτη της ζωής μου. Είχα δώσει τα πάντα μου, μέχρι και τον ίδιο μου τον εαυτό έδωσα. Μη μιλήσω για την καρδιά μου. Από την αρχή ήταν δική σου, ολόδική σου, να την κάνεις ό,τι εσύ ήθελες.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

Τώρα έχω να αντιμετωπίσω έναν μεγαλύτερο και δυσκολότερο πόνο. Τον πόνο για τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν φοβάμαι όμως. Ξέρεις γιατί; Γιατί σηκώθηκα. Ο πόνος του εαυτού μου δεν με κυλά στα πατώματα. Με αφύπνισε. Σηκώθηκα, που λες, άνοιξα τα παντζούρια, έκανα μπάνιο, έφαγα, έφτιαξα καφέ, άνοιξα το σημειωματάριό μου κι άρχισα να σημειώνω ιδέες με τίτλο '' Πως να βελτιώσεις τον εαυτό σου''.